Dwanaście miesięcy temu miałam przyjemność przywitać się z Wami w swoim pierwszym po siedmiu latach wstępniaku. Wtedy pewien cykl się zaczynał, teraz mogę się pokusić o małe podsumowanie na zakończenie roku. Niestety, ze względu na zawieszenie pracy i dystrybucji magazynu w okresie wiosennego lockdownu nie mogliśmy wydać dla Was wszystkich dwunastu numerów. Nie sposób było sobie wyobrazić tego typu zawirowań i zupełnie wyjątkowych okoliczności oraz ich skutków. Wcześniej mogły funkcjonować jedynie w scenariuszach filmów katastroficznych lub mało znanych szerokiej populacji modelom tworzonym przez naukowców. Tymczasem pozostało niewiele grup zawodowych czy społecznych, na które sytuacja związana z pandemią nie wpłynęła wcale. Poczynając od pracy, życia rodzinnego, relacji z przyjaciółmi, a kończąc na niepewności i braku stabilizacji, obawie o jutro czy o samą chorobę. Moment kryzysu na pewno obnaża wszelkie defekty i podsyca lęki.

Jednak ten okres mógł i nadal może być też momentem refleksji nad tym, co naprawdę w życiu ważne, na co warto poświęcać czas, a także docenienia, kogo i co się wokół siebie ma. Co roku na kilka dni przed festiwalem Tattoofest, który z wiadomych przyczyn w tym roku się nie odbył, akceptując możliwe potknięcia, zwykłam mówić „Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba” (niezła autoironia jak na ateistkę, prawda?). Zamierzam nie martwić się na zapas czy tracić energię na sprzeciwianie się okolicznościom, w jakich przyszło nam żyć. Na koniec tego dziwnego roku nucę pod nosem „I’m still standing (Yeah, yeah, yeah)” i robię swoje! Wyciskam maksa z tych niewyrośniętych i dość cierpkich cytryn. Ale też żywię się przekonaniem, że w końcu będzie lepiej. A póki jest, jak jest, polecam skupić się na drobiazgach, które zwyczajnie wywołują uśmiech na twarzy. Jak na przykład ekscytacja nowym, pachnącym jeszcze farbą drukarską wydaniem Tattoofest!

Za ten rok dziękuję bardzo serdecznie moim współpracowniczkom i współpracownikom tworzącym magazyn, reklamodawcom i przede wszystkim czytelniczkom i czytelnikom. Jeszcze będzie przepięknie, jeszcze będzie normalnie!

*Ola