Cześć! 

Muszę otwarcie przyznać się do pewnego życiowego niepowodzenia. Zdarzyło mi się parę razy, że dostrzeżono we mnie talent narracyjny. Zupełnie mnie to nie zaskoczyło, bo wiem od dawna, że gdzieś tam głęboko drzemie. Być może pomiędzy umysłem pragnącym być za wszelką cenę analitycznym a artystyczną duszą, która w barwnym słownictwie i czasem podkolorowanym wyobrażeniu lubi nakreślać różne anegdoty czy historie. I tak oto, chcesz czy nie, stajesz się świadkiem mojego niepowodzenia narracyjno-pisarskiego (a może jednak małego sukcesu?). Pomimo marzeń, nigdy nie założyłam i nie poprowadziłam własnego bloga, nie poszłam też w kierunku innych mediów. Jednak nic straconego, bo w końcu mam ten wstępniak, i to on, mała forma literacka, szaniec osłaniający przed rutyną, listami zadań, pozwala na dumną samorealizację. 

Może to nic nadzwyczajnego, bo studio tatuażu (choć w moim przypadku praca zupełnie nie tatuatorska) powinno funkcjonować jako przestrzeń kreatywna. Z jednej strony dla klientów, którzy mogą pobudzać wyobraźnię, odkrywać możliwości, jakie niesie ze sobą tatuaż, wysłuchać doświadczonych ekspertów i z pełnym zaufaniem oddać się w ich ręce (ideał!). Tylko pozostaje pytanie, czy na taki moment przebudzenia i pobudzenia będą mieli szansę? Czy trafią w dobre miejsce i w dobre ręce? Czy będą kolejnymi osobami z wzorkami z Pinteresta, którym nikt nie wytłumaczy, że można inaczej, indywidualnie, autorsko i kreatywnie. Z drugiej strony, potrzeba do tego też kreatywności, niesłabnącego poczucia misji, chęci samodoskonalenia i nawiązania relacji z klientem ze strony tatuatorów. Mają przecież wykonać jak najlepszy tatuaż (też ideał!). Jak wiadomo, sytuacje idealne zdarzają się w życiu niezmiernie rzadko. Mimo to nic nie stoi na przeszkodzie, żeby codziennie choć odrobinę się do nich zbliżać. 

Miłej lektury, 

Ola