Zdarza się, że w jednym wydaniu naszego magazynu odmieniamy słowo sztuka przez niemal wszystkie przypadki. Idea, że tatuaż jest właśnie formą sztuki, wyrazem indywidualności (zarówno dla twórcy, jak i dla posiadacza dzieła) i wolności artystycznej, towarzyszy nam od samego początku. Oczywiście jedni twórcy w naszym środowisku określają się artystami, a inni bez cienia zażenowania czy poczucia niższości mówią o sobie, że są rzemieślnikami (niejednokrotnie najwyższych lotów!). W tym wszystkim ważna jest nić porozumienia z klientem jako odbiorcą oraz jego oczekiwania. Dla kogoś może to być po prostu wzorek do wykonania, ale dla innej osoby – autorska kompozycja, pomysł, którego każdy element w toku działania będzie dokładnie dyskutowany. W obu przypadkach tatuaż to zawsze spotkanie, mniejsze lub większe otwarcie się na człowieka i wejście w relację, choćby jej data ważności była obliczona na krótką sesję, a nie na wielką pracę wymagającą wielu spotkań. Posłużę się tutaj fragmentem wypowiedzi jednej z naszych sierpniowych bohaterek, Julianny, która moim zdaniem bardzo zgrabnie ujęła, czym jest dla niej tatuaż i zaakcentowała jeszcze jeden aspekt podkreślający wspólny kurs sztuki i tatuażu:

„Tworzenie sztuki traktuję jako proces interaktywny, a interpretacja odbiorcy odgrywa ważną rolę, niezależnie od tego, czy mówimy o obrazie, piosence czy książce. Myślę, że to właśnie ta jakość sprawia, że sztuka jest wyjątkowa. To subiektywne przejście do innego świata, do krainy wyobraźni, będącej ucztą dla oka. Sztuka we wszystkich jej formach to bardzo wyjątkowa rzecz, a tatuowanie jest dla mnie najlepszym sposobem na zakomunikowanie tego.” 

Zapraszam do lektury! 

*Ola