Here we go again! Koszmarne déjà vu! Niestety, nasza branża po raz kolejny stanęła w obliczu restrykcji i ograniczeń. Muszę przyznać, że i tak mieliśmy dużo szczęścia. Nasi koledzy w Niemczech (z krótką powakacyjną przerwą na działalność) czy w Anglii nie tatuują praktycznie od zeszłego roku. Od kiedy w czerwcu wróciliśmy do studiów, nastał czas względnego spokoju. Pandemia rozgrywała się gdzieś za naszymi drzwiami, bo reżim sanitarny to w naszej branży od dawna norma. Czasem tylko wolne terminy wpadały nagle, kiedy ktoś nie mógł się pojawić ze względu na chorobę, kwarantannę czy odwołany lot. Klienci powoli i ostrożnie, ale jednak wracali do tatuowania, my – do spokojnej i regularnej pracy.

Na horyzoncie pojawiły się nawet nad wyraz optymistyczne wizje spotkań na imprezach tatuatorskich. Ten czas względnego spokoju uśpił też potrzebę związaną z utworzeniem formalnej reprezentacji naszego środowiska. Obecnie widać po wpisach i komentarzach w mediach społecznościowych, że doszło raczej do kolejnego podziału, a nie konsolidacji. Wielu nie wierzy w skuteczność obostrzeń i

walcząc o przetrwanie, podejmuje decyzje o kontynuowaniu pracy. Rozumiem, że po roku życia w zawieszeniu, w niepewności, nastroje nie są przepełnione optymizmem. Jako przedstawiciele jednej z branż dotkniętej obostrzeniami i zwyczajnie, jako ludzie, jesteśmy tym wszystkim po prostu zmęczeni.

Życzę wszystkim dużo wytrwałości i cierpliwości, dopóki nie nastanie jakaś nowa, postpandemiczna normalność!

Trzymajcie się!

Ola