Ostatnie miesiące upłynęły pod hasłem pandemia, pandemia, pandemia. Jakiś czas temu pomyślałam sobie „Dość z tym! Ileż można?!”. Z zachowaniem wszelkich środków ostrożności na co dzień w pracy w studiu, maksymalnych możliwych w każdej innej sytuacji, w głowie już wprowadzam większy spokój, przestaję myśleć o zagrożeniu, osaczeniu… i zmęczeniu tematem. Kiedy ogląda się wydarzenia z początku roku, zwłaszcza uwiecznione na obrazkach ze Stanów Zjednoczonych, można pomyśleć, że znienawidzony 2020 nie odpuszcza. Przełom roku nie był żadną magiczną granicą ani nowym początkiem czegoś lepszego. Choć straciłam rachubę, żartobliwie mogłabym spróbować policzyć, którego dnia grudnia 2020 pojawił się komunikat o całkowitym odwołaniu i zamknięciu The London Tattoo Convention. Druzgocąca wiadomość spadła jak grom, skreślając marzenia wielu osób o możliwości pojawienia się tam w roli wystawcy. Jedno to przeżywać zapaść związaną z pandemią i brak możliwości organizowania tego typu wydarzeń, drugie to bezpowrotne przerwanie piętnastoletniego cyklu i tradycji odwiedzania tej imprezy. Dla mnie to koniec pewnej ery. Ci szczęśliwcy, którzy tam zdążyli być, z pewnością będą zawsze wspominać to wydarzenie z zachwytem i sentymentem. I choć rynek nie znosi próżni i prędzej czy później Londyn znów przyciągnie miłośników sztuki tatuażu z całego świata, to już z pewnością nie będzie to samo.

Dziękuję Mikiemu Vialetto za jego pracę i miłość do sztuki tatuażu. Mnie to wydarzenie ukształtowało i pozwoliło poznać wielu zachwycających artystów z całego świata, a także  wspaniałe osoby podzielające wspólną pasję. Jestem wdzięczna, że mogłam być jego częścią i obserwować, jak tworzy się historia. 

*Ola