Cześć!

Niezawodnie oddajemy w Twoje ręce kolejny numer magazynu. Choć na naszą pracę lockdown nie miał większego wpływu, dobrze jest wrócić do biura, które dzielimy ze studiem tatuażu. Próbowałam, walczyłam, zaklinałam rzeczywistość – nie chciałam pisać więcej o pandemii! Niestety, znów przyszło mi ją odmieniać przez wszystkie przypadki i wygląda na to, że to nie koniec. Wracam zatem do narracji przepełnionej optymizmem… Nie ma lepszej metody. Jesteśmy otwarci, możemy tatuować! Klienci nieco zniecierpliwieni, ale jednak szczęśliwi, wrócili realizować swoje pomysły. I jeszcze wygląda na to, że niedługo do jakiejś formy funkcjonowania wróci większość branż. Nie zastanawiam się, co nas jeszcze czeka w loterii obostrzeń, nie analizuję, czy program szczepień działa, czy uwalnianie sektorów nie skończy się ich ponownym zamknięciem – cieszę się tym, jak jest!

A do tego, choć bardzo nieśpiesznie i kapryśnie, nadchodzi prawdziwa wiosna. Optymizm, słońce, witamina D, tatuaże wyzwolone spod kurtek, swetrów i bluz. W końcu pełen i  najbardziej wiarygodny przegląd kondycji polskiego tatuażu wprost na naszych ulicach. Czasem jestem zaskoczona, kiedy widzę ilość swoich tatuaży, na które na co dzień zupełnie nie zwracam uwagi. Jednak wiosna zawsze jest takim momentem, kiedy je dostrzegam (czasem z niezastąpioną pomocą gapiów). W tym okresie czekam też na możliwość obserwacji otoczenia, zwykłych ludzi mijanych na ulicach. I muszę przyznać, że choć tych najsłabszych prac, zrobionych pewnie 15-20 lat temu, nie ubywa, to co roku widać progres. Widać sezonowość, widać popularność niektórych motywów, ale widać też lepszą jakość wykonania, a przede wszystkim wszechobecność tatuażu! Wiem, że niektórzy się teraz skrzywią (nawet ci, którzy żyją z tego, że te tatuaże wykonują), ale trudno zaprzeczyć, że nasza branża jest w rozkwicie, tak samo jak świadomość i różnorodność klientów.

Miłej lektury i rozejrzyjcie się czasem! Polecam.

*Ola